رفتم ، مرا ببخش و مگو او وفا نداشت

رفتم ، مرا  ببخش و مگو  او وفا نداشت            راهی  به  جز  گریز برایم  نمانده  بود

 

این  عشق  آتشین   پر  از  درد  بی امید          در  وادی  گناه و  جنونم  کشانده  بود

 

رفتم  که داغ بوسه ی پر حسرت  تو  را             با  اشکهای  دیده  ز  لب شستشو دهم

 

رفتم  که   نا تمام   بمانم  در  این  سرود           رفتم  که  با نگفته به  خود  آبرو دهم

 

رفتم ، مگو مگو که چرا رفت ، ننگ بود               عشق من و نیاز تو و سوز و ساز ما

 

از پرده ی خموشی و ظلمت ، چو نور صبح          بیرون  فتاده بود  به یک باره  راز ما

 

رفتم که گم شوم چو یکی قطره اشک گرم            در لا به لای  دامن شب رنگ زندگی

 

رفتم  که  در سیاهی  یک  گور  بی نشان             فارغ شوم ز کشمکش و جنگ زندگی

 

من از دو چشم روشن و گریان گریختم                   از خنده های وحشی  طوفان گریختم

 

از  بستر  وصال  به آغوش  سرد  هجر                    آزرده  از  ملامت   وجدان  گریختم

 

ای سینه در حرارت سوزان خود بسوز                    دیگر سراغ شعله ی آتش ز من مگیر

 

می خواستم که شعله شوم سرکشی کنم            مرغی شدم به کنج قفس بسته و اسیر

 

روحی مشوشم که شبی بی خبر ز خویش             در  دامن  سکوت  به  تلخی   گریستم

 

نالان  ز کرده ها و  پشیمان  ز گفته ها                    دیدم  که  لایق  تو  و عشق  تو  نیستم

 

گاه تنها

گاه تنها میشوم تنهاتر از همه٬

گوشه ای مینشینم و حسرت ها را مرور میکنم٬

نمیدانم کدام خواهش ها را نشنیدم٬

و به کدام تنهایی خندیدم که تنهاترینم..

چشمهای منتظر

 آینه گفت چرا دیر کرده است ، نکند دل دیگری او را اسیر کرده است ؟

 گفتم او فقط اسیر من است ، فقط لحظه ای چند تاخیر کرده است /

شاید هوا سرد بوده است ، شاید موعد قرار تغییر کرده است /

خندید آینه به سادگیم و گفت : عشق پاک تو را زنجیر کرده است /

گفتم درباره عشق من چنین سخن مگوی / گفت : خوابی ! او سالهاست که دیر کرده است /

در آینه به خود مینگرم ، آه / عشق تو عجیب مرا پیر کرده است /

راست گفت آینه که دیگر منتظر نباش ، او برای همیشه دیر کرده است…